Sinds een paar jaar is rosé weer à la mode, maar ook in de 70’s was slappe Franse wijn niet aan te slepen. Om de inname nog wat te bevorderen, werd er een plaatje weggegeven bij aankoop van drie flessen. Niet al te creatief werd Edith Piafs ‘La Vie en Rose’ als premium verkozen. Een overbekend chanson, bovendien kon de titel woordspelerig worden benut. De gelukkige drinkers kregen niet alleen een single, maar waren ook nog eens welkom om met de caravan naar de Bourgogne af te reizen. Op naar de kelders van La Reine Pédaugue in de Bourgogne, “waar de Rosé d’Ardhuy ruimschoots voorhanden is”.
‘La Vie en Rose’ was ook de titel van de recente biopic over Piafs leven, die liet zien dat haar leven in het echt niet bepaald rooskleurig was. Dat mocht de pret echter niet drukken voor de wijnliefhebbers.
Midden jaren ’30 verschenen haar eerste platen, maar haar grote doorbraak kwam direct na de oorlog met ‘La Vie en Rose’, waarvan Edith zelf de tekst had geschreven. Tot mijn verrassing kwam deze evergreen niet voor in de laatste Top 2000. Piaf stond wel in de lijst met ‘Milord’ en ‘Non je ne regrette rien’, allebei nummer-1 hits in Nederland.
‘La Vie en Rose’ is veelvuldig gecoverd, waarvan een van de geslaagdste versies die van Grace Jones is. Maar ‘La Môme Piaf’ blijft zelf toch onovertroffen.
Recente reacties