Bell 110: If I Didn’t Care / Please Mr. Sun
Het Amerikaanse Bell Records was actief vanaf de vroege jaren ’50. Het label bood ondermeer low-budget singles aan met twee recente hits, voor slechts 49 dollarcent. Music for the millions! De nummers werden dan wel niet uitgevoerd door de originele artiesten, maar het ging de luisteraars toch vooral om de liedjes.
Lees verder
Op de website van het Nederlands Grammofoon Genootschap kwam ik een leuk fenomeen tegen: de grammofoonplatenautomaat. Achter de raampjes bevonden zich geen kroketten, maar 45-toeren singles. “Koop uw grammofoonplaat uit de automaat”, was de slogan.
Lees verder
Een plaat die gezocht is, vooral door fans van Boudewijn de Groot. Ten eerste vanwege de kleine oplage: 225 stuks, waarvan 200 genummerde exemplaren voor de verkoop. Ten tweede omdat de originele handtekeningen van alle deelnemende artiesten op de hoes staan. Ten derde omdat de ‘discofiele L.P. nr. 1’ bijzonder materiaal bevat, live opgenomen tijdens de ‘Mickery poëzie-avonden’ op 15 en 29 juli 1966.
Lees verder
Record Store Days is een fraai uitziend koffietafelboek, verschenen in 2009 bij Sterling Publishing. Samenstellers Gary Calamar (producer) en Phil Gallo (muziekjournalist) beschrijven de opkomst en ondergang van platenzaken in de Verenigde Staten. Het boek is rijk geïllustreerd en bevat veel quotes van winkeliers, muzikanten zoals Peter Buck en Robyn Hitchcock en andere liefhebbers.
Lees verder
In de jaren ’70 en vooral ’80 gaven talloze tijdschriften flexi-discs weg. Niet alleen muziekbladen: ook met maandelijkse magazine Auto Selekt trakteerde zijn lezers op een buigzaam plaatje.
Lees verder
Zelden kom ik een binnenhoes tegen waarop de huisstijl van een label consequent wordt doorgevoerd. Een chique uitzondering is deze klassieke plaat van het Amerikaanse Angel Records, uit eind jaren ’50. Het beeldmerk, een engeltje natuurlijk, wordt getoond op de cover, op het plaatlabel én op de binnenhoes. De opvallende typografie maakt het ontwerp af.
Lees verder
Een 78-toeren plaat, opgenomen op 22 oktober 1951. Deze datum staat keurig vermeld op het handgeschreven label. De opname vond plaats in de kelder van NEKOS in Amsterdam (“Onze studio is alleen gevestigd P.C. Hooftstraat 152”).
Lees verder
Ik koop wel eens een onbekende plaat op intuïtie, met wisselend succes. De Girls from Tahiti waren eigenlijk jongens uit Zwitserland. Ze maakten in 1984 Tower of Love, gestoken in een opvallende klaphoes. De vier nummers op de plaat zijn zeker niet onaardig, met een vrij staccato postpunk-sound, die me vooral doet denken aan Killing Joke (ook door de gelijkenis met de hoes van Almost Red).
Recente reacties