Zaterdag 21 april is het Record Store Day. De aanleiding voor diverse muziekliefhebbers om uit te weiden over ‘hún platenzaak’. The Guardian bracht de bal aan het rollen met The records shops that shaped our lives. Een hele serie muzikale coryfeeën doet zijn verhaal op Eerste Hulp bij Plaatopnamen. Diverse individuen doen ook een duit in het zakje, zoals Theo Ploeg en LatoUno. Dan kunnen mijn eigen herinneringen er ook nog wel bij.
Mijn carrière als muziekluisteraar begon, zoals bij de meesten van mijn leeftijd, met het op bandjes opnemen van liedjes van de radio, hopend dat de presentator er niet teveel doorheen kletste. Daarna volgden voorspelbare stappen: elke woensdagmiddag het Top 40-blaadje afhalen bij een lokale audiowinkel; af en toe bij V&D een afgeprijsde single kopen die net uit de hitlijst was verdwenen. Ook mocht ik soms van mijn vader een plaatje uitzoeken bij Wastora in Alkmaar, als we een wedstrijd van AZ ’67 bezochten.
Alles werd anders toen ik een echte platenzaak ontdekte. Aad Molenaar zat wat verstopt in een zijstraat van de hoofdwinkelstraat in Beverwijk, niet ver van mijn middelbare school. Voorin de winkel bevonden zich met name muziekinstrumenten. Achterin was de platenafdeling.
Ik herinner me vooral de bakken op de grond met goedkope tweedehands platen, waartoe ik met mijn zakgeld veroordeeld was. Voor f 2,50 per stuk werd ik de trotse bezitter van allerlei jaren ’70 bestsellers, zoals Fleetwood Mac (Rumours!), The Eagles, ELO en Queen. Artiesten wiens albums essentieel werden genoemd in OOR’s Popencylopedie (editie 1987), die ik bijna uit mijn hoofd kende.
Hoewel ik er vaak kwam, voelde ik me nooit helemaal op m’n gemak bij Aad Molenaar. In mijn herinnering had ik ontzag voor de oudere mannen (muzikanten?) die bij de toonbank rondhingen. Ik geloof niet dat ik er ooit heb durven vragen of ik een plaat mocht beluisteren. Misschien mocht dat ook wel niet bij de exemplaren uit de koopjesbak die bepaald niet in mint-conditie waren.
Later kwam ik in aanraking met minder gangbare muziek, dankzij radioprogramma’s als Vara’s Verrukkelijke 15. Bij de fonotheek (ik meen dat die in Uitgeest het beste assortiment in de regio had) leende ik platen van acts als The Cure en The Sisters of Mercy. Vaak nam ik alleen de beste 3-4 nummers van albums op, om kostbare ruimte op de TDK SA90 cassettes uit te sparen.
In de tweede helft van mijn schooltijd steeg dankzij krantenwijken mijn budget en daarmee mijn actieradius. De hoofdstad lonkte. Een paar keer per jaar maakte ik een bedevaart naar Concerto, steevast met vriend Sander.
De middagen vlogen daar om, vooral omdat je naar hartenlust platen kon luisteren. Alles met een enigszins intrigerende (duistere) hoes werd uitgeprobeerd. In de trein terug bewonderden we elkaars aanwinsten en maakten we afspraken wie wat voor elkaar op bandje opnam.
Inmiddels is mijn muziekcollectie aardig uitgedijd. Toch heb ik nog altijd een enigszins nerveus gevoel van verwachting als ik over de drempel van een platenzaak stap. En ondanks het bijna onbeperkte digitale aanbod is die fysieke sensatie van het onverwacht in een platenbak vinden van een juweeltje nooit verminderd, zoals ik vorige week nog merkte op de Mega Platen & Cd Beurs.
Beste Hans,
Een leuk verhaal over onze platenwinkel in beverwijk.
Ik ben met onze muziekwinkel gestopt in 2007.
Ik kan samen met mijn vrouw Rietje terugkijken op een algemeen, hele mooie en
leuke periode van ruim 42 jaar.
We waren ALTIJD bereid (als reactie op jouw aarzeling om een plaat te laten voorspelen) om een of meerdere platen te draaien. We hadden niet voor niets ruim 12 platen/ cd spelers staan. We vonden het belangrijk als iemand blij naar huis ging.
Hartelijke groet Aad Molenaar
Hoewel het alweer enige tijd geleden sinds uw reactie wil ik u een vraag stellen.
Verkocht u destijds ook zogenaamde platenrekken. Deze waren vervaardigd van verchroomd staal, op wielen en ik schat zo’n
70 cm lang. Mijn broer had destijds zo’n en ik kan mij nauwelijks voorstellen dat deze ergens anders dan bij u is gekocht.