Een van de leukste aspecten van snuffelen op platenbeurzen, rommelmarkten en tweedehands winkels: dingen vinden waarvan je niet wist dat je ze zocht. Onlangs bladerde ik op een kleine markt in een bak met goedkope platen. Tussen allerlei 70’s standaardrepertoire viel mijn oog op een moderner uitziende hoes.
Zowel artiest als label zeiden me niets. De Amerikaanse plaat kwam uit 1996 en het artwork zag er intrigerend uit. Een songtitel als Nelly van Doesburg (de bekende dadaïstische artiest) sprak wel tot mijn verbeelding. Toen het vinyl ook nog transparant oranje bleek te zijn, durfde ik wel een gokje te wagen voor 2 euro.
De Dual-Group EP is een split-release waarop twee artiesten elk een plaatkant vullen: Mahogany en Auburn Lull. De plaat verscheen op het label Burnt Hair uit Detroit, dat zo’n 25 releases uitbracht tussen 1994 en 2002.
De muziek van beide artiesten sluit goed op elkaar aan. Stemmige, zich langzaam ontvouwende composities. Ik moet denken aan genres als shoegaze, dreampop en postrock. De gitaarlagen vormen een ingetogen sfeertapijt en zwellen soms opeens aan. De zang is dromerig, waarbij Mahogany zich onderscheidt met tweestemmige vocalen, met een prominente rol voor de vrouwelijke zang.
Dit nummer van Auburn Lull staat ook op de EP:
De nummers van Auburn Lull zijn net wat minimaler en langzamer. Ik las ergens dat de groep niet tevreden was over de mix van de plaat omdat de nummers langzamer klinken dan bedoeld. Gelukkig heb ik een platenspeler met pitch control dus draai ik ze gewoon wat sneller…
Al met al een plaat waar ik graag naar luister. Met de andere releases van zowel label als beide artiesten ben ik niet bekend, dus misschien de moeite om me verder in ze te verdiepen.
Magohany bracht 2 albums en een serie singles uit. Deze act is al 20 jaar actief in verschillende bezettingen. Auburn Lull draait ongeveer even lang mee. In 2008 verscheen het laatste album, maar dit jaar kwam nog een cassette uit met 5 nummers.
Een later, wat meer uptempo nummer van Mahogany:
Recente reacties