Op een platenbeurs neem ik wel eens een goedkope plaat op de gok mee. Ditmaal viel mijn oog op de mij onbekende band Reeperbahn. De verkoper had er een sticker op geplakt met de omschrijving ‘early eighties wave stuff from Sweden’.
De bandnaam Reeperbahn en de albumtitel ‘Peep-show’ suggereren nogal spannende muziek, maar dat valt eigenlijk wel mee. Saai is het ook niet, gewoon degelijke gemaakte wave-pop. Beetje gitaar, wat toetsen, af en toe een saxofoon, melodieuze liedjes. Een van de bands waar het me aan doet denken is het Canadees-Britse The Lucy Show.
Op de achterkant van de hoes zien we vijf heren in lange winterjassen en een hond in een desolaat landschap. Dit biedt een vreemd contrast met de oriëntaalse voorkant. De teksten zijn in het Zweeds, kennelijk met uiteenlopende onderwerpen, getuige titels als ‘Jazz’ en ‘Gröna Tapeter’.
De lp kwam uit in 1983 op Stranded Rekords. Dit label kende ik al van releases van andere Zweedse new wave bands, zoals Lustans Lakejer. In 2010 verschenen geremasterde heruitgaves op cd van Peep-show en de drie andere albums van de band, die actief was tussen 1979 en 1984.
Op internet is relatief weinig (niet-Zweedse) info over Reeperbahn te vinden. Ik las ergens dat hun tweede album Venuspassagen (1981) het meest succesvol was, maar dat Peep-show wordt beschouwd als hun beste plaat. Hiervan was de single ‘Marrakesh’ het populairste nummer.
Het bekendste lid van Reeperbahn was Olle Ljungström, die de laatste jaren solo vrij succesvol is in Zweden als singer-songwriter. Ook in de band zat Dan Sundquist, die uitgroeide tot een veelgevraagd producer van popmuziek.
Recente reacties