Van de betreurde Zwagerman (1963-2015) las ik heel wat mooie boeken. Hij had een veelzijdig oeuvre, waarin ook popmuziek geregeld aan bod kwam. Bijvoorbeeld in de essaybundel Perfect Day. Ook was hij samensteller van Groeten van Rottumerplaat, waarin ‘100 en enige schrijvers’ vertelden waarom ze welk album mee zouden nemen naar het onbewoonde Waddeneiland.
Deze verzameling verscheen eerst in 2008 als special van het literaire tijdschrift WAHWAH. Een jaar later werd Groeten van Rottumerplaat als pocketeditie uitgebracht door uitgeverij Nieuw Amsterdam. Het concept was – zoals Zwagerman direct toegeeft in het voorwoord – afgekeken van het legendarische Stranded: Rock and Roll for a Desert Island (1978), samengesteld door muziekjournalist Greil Marcus.
Zoveel schrijvers naar hun favoriete album vragen, leverde natuurlijk een bont spectrum op. Als laatste auteur was Joost Zwagerman zelf aan de beurt. Hij koos voor This Year’s Model van Elvis Costello uit 1978, hoewel hij minstens 100 perfectere albums kende en de artiest hem later in zijn carrière vaak teleurstelde.
Maar toen Joost 15 was, ontsloot Costello voor hem “een tot dan toe ongekende wereld, en die sensatie die ik toen beleefde maakt me hondstrouw”. De plaat hielp hem om “uit de puberkrochten van depressie en onbegreenheid vandaan te kruipen”.
Ook viel de keuze op dit album uit een voorliefde voor de underdog. “Al die meesterwerken uit de pop rooien het wel zonder mijn liefdevolle aandacht. Maar wat gebeurt er met het enigszins veronachtzaamde en verwaarloosd geraakte This Year’s Model al mijn liefde verflauwt? […] Dan neem ik het album maar liever mee. Zodat ik zeker weet dat er loyaal en met compassie mee om wordt gesprongen.”
Recente reacties